karma

10 januari
Wat is het toch heerlijk om een eerste ochtend op onze 121 dagen durende reizen langs mathijs wakker te worden, was mijn eerste gedachte en gevoel dat ik had. Na een lekker ontbijtje op naar Negombo om het stadje te verkennen bij daglicht. Deze keer toch maar met de tuk tuk. De vissersmarkt is in een woord indrukwekkend. Op de markt zelf proberen kooplui vis in allerlei kleuren, soorten en maten aan de man te brengen en achter de markt ligt een abnormale hoeveelheid vis uitgestald op matten van kokosnoot.
Een lokale visserman die ons nieuwsgierig zag staan kijken greep zijn kans en sprak ons aan. Hij liet ons allerlei soorten vis zien en nam ons mee naar een plek waar ze de vissen aan het hakken, drogen en skinnen waren. Zo leerden we dat dat 60 procent van de bevolking van Negombo in de visindustrie werkt en dat de vis getransporteerd wordt over het hele land. Vervolgens liet hij ons zien waar de vissermannen leefden met hun familie en een van bereid om ons een kijkt te geven in zijn huisje. Of ja huisje meer een hutje gemaakt van hout en cement met wat golfplaten op het dak. Onze tocht vervolgde zich langs kerkjes, fruitbomen en de Nederlandse kanalen die ontstaan zijn in de koloniale tijd. Dit alles met onze vrolijke vriend Andawar of ja zo deed hij zich voor. Nu weet ik dat er van een lokale visserman uit Sri Lanka die te veel over karma praat niet veel goeds kan komen. Zo dronken we een biertje in een lokale bar voor niet zo lokale prijzen, werd er bij een boeddha tempel een flinke donatie verwacht en bij ons afscheid trok Andawar die briefjes die we hem nog wilden geven voor de interessante en leuke rondleiding zowat uit mijn hand. De dollar tekens in dit geval roepies zag je gewoon in zijn ogen. En maar praten over karma en dat hij geld niet belangrijk vond.... Om eerlijk te zijn realiseerden we terug in ons guesthouse pas dat de prijzen die we betaald hadden voor dit land toch wel belachelijk hoog waren. Maar goed, daar leer je dan weer van. En een prachtige dag en mooie foto's als herinnering zijn toch eigenlijk onbetaalbaar? Toch besloten we de rest van de dag low budget te houden. De zon komt voor niks op en gaat gelukkig voor ons ook voor niks onder. Op een handdoekje op het strand in elkaars armen zagen we de gloeiende bol steeds verder in de zee zakken. Het was ver uit onze meest romantische zonsondergang ooit!
11 januari
De volgende dag namen we de trein naar Colombo de hoofdstad van Sri Lanka als enige toerist. Veel starende ogen waar gelukkig behulpzame mensen bij hoorden. Op het station stond alles in de lokale taal dus ze hadden ons alles wijs kunnen maken. Binnen een anderhalf uur bevonden we ons op het treinstation van Colombo, blij dat we weer vaste grond onder onze voet hadden. Het uit een trein stappen gaat hier namelijk niet zoals bij ons in Nederland. Hard werken is het, aangezien nieuwe passagiers je niet eerst uit laten stappen maar als een gek naar binnen dringen. Tientallen tuk tuk chauffeurs probeerden hun diensten aan ons te verkopen, maar wij hadden nauwelijks een idee in welk hostel we wilden verblijven. Onze chauffeur had geen makkelijke klant aan ons, het eerste hostel was vol, het tweede te duur, wat we ook van de derde vonden maar na succesvol afdingen besloten we in dit voor ons budget wat te luxe hotel met air conditioning (halleluja!) te blijven. Je zou misschien denken dat we na de visserman ons lesje wel geleerd hebben, helaas niet. Ik had in de lonely planet gelezen dat er in januari veel religieuze feestdagen waren. Nadat drie mensen afzonderlijk van elkaar ons er op wezen dat er een hindoe ceremonie met olifanten aan de gang was, kregen we de neiging dit te geloven. De laatste man die ons hier op attent maken was netjes gekleed en leek er totaal geen belang bij te hebben ons voor te liegen. Dus stemden we in en plaatsten onszelf in een tuk tuk die beweerde dat hij liep op een meter. Aangezien ik ook in onze reisgids gelezen had dat deze tuk tuks goedkoper waren dan wanneer je een prijs afsprak dacht ik dat dit oke was, thanks lonelyplanet! Tijdens de rit zei ik nog tegen Mathijs als er nu geen ceremonie is vertouw ik geen enkele local meer! De tuk tuk stopte op zongenaamde plaats van bestemming en vroeg ons het vierdubbele wat redelijk was voor een dergelijke afstand. Nou dat heeft hij mooi niet gekregen en wat bleek toen we het park inliepen.... Je raad het al geen ceremonie. De ons beloofde olifanten met daarop Hindoes in prachtige gewaden waren in geen verste verte te bekennen. Daar in plaats van ontmoette we een tuinman die ons maar al te graag wilde vertellen over de eucaliptussen, orthensia's, budhabloemen en kaneelbomen die het park rijk was. De kaneel kon je gewoon van de stam a feten! Op deze manier heeft het veel meer smaak en geur dan de poedervorm die wij kennen. Hij was de eerste local die blij was met een euro voor een uitgebreide rondleiding. Oke, misschien zijn sommige toch wel te vertrouwen. Om totaal paranoia door het land te reizen doet niemand goed, maar het is hier dus echt de uitdaging om de 'goede' er uit te pikken. Na het park vervolgden we onze weg naar de bazaar in Pettah, poging 2. De tuktuk had ons hier behoorlijk ver vandaan gedropt, maar tegen advies van de aardige tuinman in namen we geen tuktuk meer, we zouden lopen. Wat ons tijdens deze uitgebreide wandeling opviel is dat we geen andere toeristen tegen kwamen en dat niet iedereen van mijn kort spijkerbroekje gecharmeerd was. Soms is het hier moeilijk te beoordelen of er achter de starende blikken afkeuring, bewondering of interesse verborgen ligt. Maar toen Mathijs me er op wees dat een voorbijganger zojuist het woord hocker in de mond had genomen was het me wel duidelijk. Shorts voor vrouwen zijn hier not done. Ik wist wat me te doen stond namelijk een lange rok kopen in de bazaar. Heerlijk toch, een goed excuus om te shoppen?
12 januari
Nog een hele dag sightseeing in Colombo. Als eerste op het programma stond het lighthouse. De vuurtoren was helemaal verlaten op een soldaat met een M4A1 geweer in zijn hand klaar voor gebruik. Even waren we bang dat hij zou gaan schieten zodra we ook maar een voet op de trap naar de vuurtoren zouden zetten. Nadat we ons realiseerden dat die kans toch wel buitensporig klein is, waagden we de gok met een goed resultaat. De soldaat bleef in dezelfde positie en wij hadden een mooi uitzicht. De volgende stap was de witta dagoba (stupa) Sambodhi Chaithya die zich 20 m boven de grond bevindt. In de stupa is een boeddha tempel met wijze teksten die uitgebeeld zijn in steen. Mijn persoonlijke favoriet is 'a wise person is not driven by praise or blame'. We vervolgden onze weg naar het oud Nederlandse ziekenhuis, maar we kregen het maar niet gevonden. Bleek dit te zijn doordat het ziekenhuis was omgetoverd in een soort van warenhuis. Hier bleken de andere toeristen zich verstopt te hebben! Na even naar de koloniale gebouwen gekeken te hebben haakten we af, wij voelden ons ondertussen al thuis bij de lokale bevolking...