Woestijnpret, kamelenrace en een Indiase bruiloft!

22-02:
Voor het noorden van India hadden we een wat strakkere planning dan voor het zuiden dus we pakten onze spullen weer bij elkaar om met de bus te vertrekken naar de goudkleurige stad Jaisalmer. De voornaamste reden om dit stadje te bezichtigen is dat vanuit hier de kamelen safari's door de woestijn plaatsvinden. Iets waar we allebei enorm naar uitkeken. Wat een geluk hadden we dat ons hotel gespecialiseerd is in exclusief en uitgebreide safari's. Tenminste dat is wat ze ons wliden laten geloven. Met foto's en indrukwekkende woestijn verhalen overtuigde de hotelbaas ons. Die volgende ochtend om 08:00 uur al zouden we met een jeep 80 km de woestijn inrijden. Onderweg zouden we twee stops maken; de empty village en de gem tempel. Rond 10 uur zouden we dan eindelijk een kameel bestijgen. Oke uiteindelijk werd dat een dromedaris maar dat mag de pret niet drukken. Opgewonden voor de safari verkenden we het plaatsje om echte 'high quality' woestijnkleren te kopen. Vervolgens genieten van de Indiase keuken met uitzicht op het prachtige Jaisalmer fort om te eindigen in een heerlijk bedje in ons paleisje (oftewel saraswati palace, ja ik heb beloofd om dit nieuwe, prachtige, goedkopel hotel te promoten). Sweet dreams!
23 feb:
Woooow wat zijn die kamelen groot! Ik ben pony's en paarden gewend maar dit is van een heel ander kaliber. De eerste paar uur zaten de kamelen aan elkaar vast, daarna zouden we leren hoe we deze beesten konden controleren en mochten we zelf racen op deze enorme dieren, die ik moet zeggen een behoorlijke snelheid kunnen halen. Ik ben zo enthousiast aan het typen dat ik er bij vergeet te typen over de empty village die we aandeden op de weg naar de woestijn. Nadat de oorlog tussen India en Pakistan het dorp verwoest heeft is iedereen gevlucht, vandaar deze toepasselijke naam. Alhoewel het tegenwoordig niet meer zo heel toepasselijk is, want een grote familie van ik denk vier volwassenen en wel 20 kinderen hebben hier hun hutjes gebouwd. Nog voor we de jeep helemaal uit waren renden de kinderen op ons af. Ze willen dan weten waar je vandaan komt en hoe je heet maar ze willen vooral roepies of alles wat je maar bereid bent om aan hen te geven. Daarnaast raken ze je aan en willen ze met je op de foto. Ik denk dat wij er voor hen uitzien als een soort aliens. Het is zo aandoenlijk dat het moeilijk is om niets te geven, maar het probleem is als je ze niet alle twintig iets geeft wordt het vechten. Toch konden we het niet weerstaan en ik heb het liefst uitziende meisje een sleutelhanger gegeven. Ze glunderde helemaal toen ze het metalen dingen in haar kleine handje hield. Vol enthousiasme rende ze naar haar moeder om haar nieuwe aanwinst te showen, maar die stuurde haar terug om roepies te vragen. Ook verder in de woestijn zijn er veel dorpjes als deze. Deze mensen zijn nog nooit de woestijn uit geweest, sommige van de gidsen ook niet, zelf niet naar het nabij liggende Jaisalmer. Het woestijn leven is een wereld op zich, ze hebben zelfs hun eigen taal. Als de mensen in een dorpje al een huis hadden was die gebouwd van gevonden stenen met wat zand er tussen. Er is geen elektriciteit en de daken zijn gemaakt van hout en golfplaten. Het is een wonder dat ze blijven staan en zoals Mathijs zegt nog een groter wonder dat ze er in kunnen leven. In een dorpje hield een jongetje een muziek optreden met een houten trommel, hij heeft er echt heel veel gevoel voor. Heel de familie danst en zingt dan mee, heel mooi om te zien en horen. Na z'n drie dorpjes waren we wat metalen munten, een sleutelhanger, slipper en een enkelbandje lichter. Ik kan me voorstellen dat als ik langer in dergelijke dorpjes zou blijven, ik half naakt terug kwam! Het rare is dat deze kinderen bedelen en in je tas proberen te kijken en graaien, maar dat we toch niet echt boos op ze konden worden, anders dan in de sloppenwijken van Mumbai. Ze leken oprechter denk ik, zich van geen kwaad bewust terwijl de kinderen in Mumbai je echt proberen te bestelen. Terug naar de kamelen. Op de rug van een kameel en alles wat je ziet is helder blauwe lucht, goudkleurig zand en het enige geluid wat je hoort is de wind. Klinkt niet verkeerd toch? Oke, het is wat hobbelig en je liezen zijn het niet gewend maar dat hadden wij er graag voorover. Na een paar uur door Thar desert te zijn getrokken is het tijd voor de lunch. De kamelen worden bevrijd van alle bagage en van hun zadel zodat ook zij lekker konden relaxen en het eten in het zonnetjes of in de schaduw, hun keuze. De gids zette drie stenen in een driehoek, die hij gebruikte als fornuis pit. Tussen de stenen maakte hij een vuurtje om de groentes en het water te koken en chapati te verwarmen. Wij werden er op uit gestuurd om hout te gaan verzamelen. Net voordat we aan onze lunch konden beginnen kwam er een groepje van zo'n 8 Indiase woestijn vrouwen naar ons toe. Vol interesse keken ze naar mij en Mathijs, zoiets leken ze nog nooit gezien te hebben. Zelfs nu ik het een beetje gewend ben voelde het toch ongemakkelijk. Nee beroemd zou ik niet willen zijn, dat weet ik nu zeker...
Na de lunch mocht we helemaal zelf rijden op een kameel! Al moest een van ons (we waren met z'n drieën) samen met de gids op een kameel. Gelukkig wilde Singu onze Japanse vriend dat wel. Werkelijk waar wat we hem ook vroegen hij vond het goed. Een geluk voor hem dat we daar geen misbruik (of ja niet echt) van gemaakt hebben. Wat vooral hilarisch was is dat Mathijs zijn kameel niet helemaal onder controle had. Die liep gewoon zijn eigen weg, wat soms een hele andere was en om snelheid te maken had David die dag niet zo'n zin. Ik had het gelukkig snel door, komt mijn paardrijd ervaring toch nog van pas! In de avond kwamen we aan bij de prachtigste zandduinen. Daniel, een Australische jongen sloot aan bij onze safarigroep en samen met hem rolden en sprongen we van de duinen gemaakt van het fijnste en zachtste zand wat je ooit gevoeld hebt. Ook al sprong je van 4 meter hoog en zat je helemaal onder het zand een keer afkloppen en je bent weer helemaal schoon. Onder het genot van een biertje zagen we de zon langzaam onder gaan. Hier genoten we iets te lang van want het was al bijna helemaal donker en we moesten ons kamp nog terug zien te vinden. Alles zandduinen zien er namelijk precies hetzelfde uit! Door het kampvuur waarvan Singu het hout bij elkaar gesprokkeld had vonden we het gelukkig vrij snel. Het eten, drinken en praten bij het kampvuur was heel gezellig en onze gids vertelde spannende verhalen over o.a. de wrijvingen tussen India en Pakistan. We bevonden ons op dat moment heel dicht bij de Pakistaanse grens. Vanuit een hoge strandduin kon je de lichtjes van de grenscontrole zien. Dichterbij vertelden de gids niet te durven komen want de Pakistaanse soldaten waren niet bang om te schieten. De sterren aan de hemel waren werkelijk prachtig en zo helder! Het waren er onrealistisch veel waardoor je het idee had even in een andere wereld te zijn. We sliepen in de woestijn op een dun matrasje met twee dekens tegen de kou. Wat net niet genoeg hielp tegen de kille nacht maar de sterren maakten veel goed. Helaas waren er wel een aantal honden die als je even niet oplette een stukje matras inpikken en af en toe met elkaar vechten als maniakken, waarbij ze luid gromden. Ook had ik een nachtmerrie. waarin er een leeuw in de woestijn liep en Mathijs me wakker schudde met de informatie dat ons laatste uur geslagen had. Ik begon te schreeuwen, de honden luid te blaffen en ja hoor iedereen was weer wakker. Sorry guys!!!
24-02:
Gewekt door het zonnetje, we waren zo moe dat we helaas door de zonsopgang heen zijn geslapen. Al was ik nog steeds moe en had ik overal spierpijn ik had veel zin in de dag. Vandaag was me namelijk een echte kamelenrace beloofd. Na brood te roosteren boven een vuurtje zadelden we de kamelen weer op. Ja ook dat kunnen we nou zelf! Kameel Simon is afgelopen Jaisalmar festival (begin feb) tweede geworden bij de kamelenrace met onze gids Harish op zijn rug. En of ik nieuwsgierig was naar hoe hard ze gingen. Harish wilde me het laten meemaken als ik zou beloven dat ik er niet af zou vallen. Daar hoefde ik niet over na te denken, ik pakte Simons zadel goed vast en en sprinten maar!!! Dat ging dus echt wel snel, ik geef toe dat ik een momentje gehad heb dat ik dacht harder moet hij niet gaan! Het was heel leuk dat we zo lang (3u) zelf mochten rijden en dat de kamelen ook echt naar ons luisterden. Ja op het laatst zelfs naar Mathijs."Kijk Sanne ik heb hem een rondje laten draaien" Riep hij dan enthousiast. En nadat Harish ons zijn huis in een woestijndorpje heeft laten zien en we enorm veel foto's gemaakt hebben (ik bedoel woestijn safari op een kameel dat moet je toch vastleggen?) sloten we af met een vertrouwde lunch: chapati en chai tea!
In de avond hadden we behoefte aan een achte Italiaan (jammie!) vanuit waar we een goed uitzicht hadden op een echte Indiase bruiloft! Na daarna even meegelopen en gedanst te hebben zochten we ons paleisje weer op morgen weer een dag in het bruisende Jaisalmer!
25-02:
Laatste dag Jaisalmer, vanavond vertrekken we met de slaapbus naar Jaipur (de roze stad) om vervolgens door te gaan naar Agra om het wereldwonder van India te bezichtigen, Taj Mahal. Aangezien we het beroemde goudkleurige fort alleen maar in zijn gegaan om te genieten van Italiaanse bruchetta's en lagsagna gingen we het vandaag echt bekijken. Met name de jain tempels zijn echt heel mooi. Het zijn zeven gele zandstenen tempels uit de 15e en 16e eeuw. Je vindt er prachtige sculpturen met veel details en kamasutra. Met dat laatste waren we heel blij want we wilden eigenlijk nog naar de kamasutra tempels van Khajuraho gaan, maar doordat de verbindingen niet super waren en we toch al veel tempels gezien hebben besloten we dit niet te doen. De Italiaan van de vorige avond was zo goed bevallen dat we nog wel een echte pizza lusten. Dit keer hadden we geen uitzicht op een bruiloft maar op een gevecht. Een man beulde een andere man af met een riem omdat hij tegen hem zei dat hij een leuke vrouw had. De man vocht niet terug en toen iemand hem probeerde te helpen kreeg die ook klappen van de beul en zijn vrienden. De vrouw in kwestie, veel andere mensen, zelfs mensen in uniform stonden erbij en keken ernaar. De eigenaar van de Italiaan schudde zijn hoofd toen hij zei: "they are always fighting'. Op een moment als deze werd het voor ons weer duidelijk hoe primitief de Indiërs kunnen zijn. Na de pizza was het backpacks ophalen en op naar de bus, waar we weer eens de enige toeristen waren en mensen me aankeken of ik gek was. In het noorden van India is het duidelijk minder toeristisch dan in het zuiden. Bye bye Rajastan, hello Taj Mahal en Uttar Pradesh!