Sri Lanka; de vliegreis en Mathijs zijn verjaardag
Door: Sanne & Mathijs
Blijf op de hoogte en volg Sanne
08 Januari 2014 | Sri Lanka, Negombo
Op 8 januari 2014 was het dan eindelijk zo ver, onze reis ging beginnen. Op Schiphol een laatste capuchino met papa, mama en Lisa erbij. Ik hield het droog, maar ik had het toch wel even moeilijk. Moeilijker dan toen ik er 2 maanden met Sanne op uit trok. Waarom? Misschien omdat ik nu samen met Mathijs ga omdat 4 maanden toch best wel een tijdje is? Wie zal het zeggen. Het maakt niet uit eenmaal door de douna drong het tot me door, wat fijn om 4 maanden echt met z'n tweetjes te zijn. Alles verliep erg soepel en vor we het wisten vloog we richting onze eerst stop: Frankfurt. Dat was het moment dat ik overvallen werd door een extreem gelukzalig gevoel, wat heb ik een ongelooflijke zin in de komende tijd, dacht ik. Breed glimlachend bleef ik Mathijs aankijken die het nog niet helemaal leek te beseffen. Eenmaal in Frankfurt verliep het iets wat minder soepel. Wat is dat een inmens groot vliegveld, Schiphol is er niks bij! Het begon ontspannen met twee milkshakes van de mac met uitzicht op de vliegtuigen. Daarna begon het: de douane. Er stond al een redelijke rij en iedereen werd een voor een zorgvuldig gecontroleerd op wapens en drugs. Mensen drongen voor omdat ze anders hun vlucht zouden missen en de douane medewerker die maar bleef herhalen dat we geduldig moesten wachten werd zelf steeds ongeduldiger. Een hele opluchting is ht als je er dan net op tijd door heen bent dat kan ik je wel vertellen. Een voordeel, het vliegtuig konden we meteen in! Een prachtig gekleed Sri lankaans meisje leerde ons een eerste woordje Sri Lankees: Ayubowan, wat welkom betekend. De vlucht verliep voorspoedig al werd ik op het laatst wel wat ongeduldig. Ik kon niet wachten om weer op Aziatische bodem te zijn.
09-01-2014:
Om 06:00 uur in de ochtend arriveerden we bij onze eerste hostel in het visserplaatse Negombo: blue elephant guesthouse. Dit is een wat luxer guesthouse met enorm bed en heerlijk douche met warm water (iets wat hier zeker niet vanzelfsprekend is). Dit is het enige hostel wat ik vooraf geboekt hebt en als verjaardagscadeautje aan Mathijs heb gedaan. Erg jarig voelde hij zich helaas nog niet. Het was nog helemaal donker en het guesthouse leek gesloten maar na een paar keer aanbellen kwam er een iel, klein, donkerbruin mannetje met rastahaar aangelopen. We konden de kamer helaas pas om 09:00 u in maar we mochten wel gebruik maken van de banken in de woonkamer. Het rastamannetje zelf had er een matras liggen waar hij sliep, zo tussen de gasten door. Ik voelde me door vrolijkheid en adrenaline helemaal niet moe, maar dit gold helaas niet voor Mathijs. Toen het rond 06:30 licht werd buiten stelde ik voor om naar het strand te gaan en een ontbijtje te scoren, maar daar kon hij zich niet vinden. Aangezien het zijn verjaardag was, besloot ik dat ik de hele dag niet tegen hem in zou gaan wat nog wat lastiger bleek dan ik dacht. Iets over negenen was het dan eindelijk zo ver, de kamer in douchen! Wat is een simpele activiteit als douchen toch heerlijk na een lange vlucht met een net wat te brede buurvrouw, weinig beenruimte en nauwelijks slaap. Na even geslapen te hebben, was het strand, de zee en de zon toch echt van mij en dat in januari! Het is dan een beetje jammer dat de lokale bevolking dat dan toch wat probeert te verpesten door maar aan te blijven slepen met petten, doeken en andere Aziatische prullaria. Want wat we al snel over de Sri Lankaanse bevolking konden zeggen is dit: They don't take no for an answer. Maar dan ook echt niet: Wlide gebaren en herhaaldelijk stem verheffen zijn in veel gevallen nodig om zo'n mannetje weg te krijgen. Na een paar uurtjes strand hielden we het voor gezien (we wilden natuurlijk niet onze eerste dag verbranden, hoe verstandig!) en gingen we het stadje verkennen. Tegen advies van het rasta mannetje in gingen we voor een wandeling in plaats van tuk tuk (driewieler). Deze wandeling verliep ontspannen totdat nadat ik enthousiast om me heen aan het kijken was om de goede afslag te nemen een stap verder zitten en met een been in een 75 cm diep gat belandde. Jullie zullen nu wel denken; echt iets voor Sanne. En om helemaal eerlijk te zijn ja ik was wel gewaarschuwd voor de vele gaten in de weg. Maar ik denk dat ik van deze waarschuwing toch meer op heb gestoken. Beide benen benen bloedde hevig, maar gelukkig voor mij was er een apotheek in de buurt. Werkelijk waar ze hebben daar wel met vijf man naar mijn wonden gekeken terwijl ze wat brabbelden in de voor mij nog steeds onbegrijpelijke taal die Singalees heet. Toen Mathijs en ik maar lang genoeg cleaning en desinfect bleven roepen, ging een van de vijf me voor naar een toilet met sproeier, terwijl een ander Mathijs watten verkocht .ip.v. verband. Binnen een uurtje was de klus zo goed en kwaad als het ging geklaard. Het ergste van het alles: de komende dagen geen zee voor mij. Uiteraard waren we heel blij dat ik niet slechter terecht was gekomen. Na ons avontuur werd het vrijwel meteen donker. Mathijs was geschokt, die had geen idee dat een zuid-oost Azie de zon rond 6:00 u al ondergaat. Het resultaat: te laat voor de vissersmarkt en de Nederlandse kerk en het Nederlandse ford wat nu fungeert als gevangenis bij maanlicht. En dan heb ik het ergste nog niet genoemd: verdwaald bij maanlicht. Wat we zochten was een leuk restaurantje om te eten, maar wat we tegenkwamen waren vechtende zwerfhonden, een drukke weg zonder voet of fietspaden waar het verkeer druk toeterend net langs je afscheurde, zwervers en nog meer gaten in de weg. In eerste instantie stond ik erop dat we een restaurantje zouden vinden, maar stiekem was ik ook wel blij toen Mathijs een tuk tuk aanhield. Dit was niet hoe hij het vieren van zijn verjaardag in gedachte had. En groot gelijk heeft hij natuurlijk. We lieten ons afzetten bij de beachstrip van Negombo waar tientallen leuke restaurantjes zaten. Daar aten we onze eerst curry en dronken we ons eerste Lion bier, waardoor Mathijs toch nog terugkijkt op zijn verjaardag als geslaagd en sowieso als eentje om nooit meer te vergeten!
09-01-2014:
Om 06:00 uur in de ochtend arriveerden we bij onze eerste hostel in het visserplaatse Negombo: blue elephant guesthouse. Dit is een wat luxer guesthouse met enorm bed en heerlijk douche met warm water (iets wat hier zeker niet vanzelfsprekend is). Dit is het enige hostel wat ik vooraf geboekt hebt en als verjaardagscadeautje aan Mathijs heb gedaan. Erg jarig voelde hij zich helaas nog niet. Het was nog helemaal donker en het guesthouse leek gesloten maar na een paar keer aanbellen kwam er een iel, klein, donkerbruin mannetje met rastahaar aangelopen. We konden de kamer helaas pas om 09:00 u in maar we mochten wel gebruik maken van de banken in de woonkamer. Het rastamannetje zelf had er een matras liggen waar hij sliep, zo tussen de gasten door. Ik voelde me door vrolijkheid en adrenaline helemaal niet moe, maar dit gold helaas niet voor Mathijs. Toen het rond 06:30 licht werd buiten stelde ik voor om naar het strand te gaan en een ontbijtje te scoren, maar daar kon hij zich niet vinden. Aangezien het zijn verjaardag was, besloot ik dat ik de hele dag niet tegen hem in zou gaan wat nog wat lastiger bleek dan ik dacht. Iets over negenen was het dan eindelijk zo ver, de kamer in douchen! Wat is een simpele activiteit als douchen toch heerlijk na een lange vlucht met een net wat te brede buurvrouw, weinig beenruimte en nauwelijks slaap. Na even geslapen te hebben, was het strand, de zee en de zon toch echt van mij en dat in januari! Het is dan een beetje jammer dat de lokale bevolking dat dan toch wat probeert te verpesten door maar aan te blijven slepen met petten, doeken en andere Aziatische prullaria. Want wat we al snel over de Sri Lankaanse bevolking konden zeggen is dit: They don't take no for an answer. Maar dan ook echt niet: Wlide gebaren en herhaaldelijk stem verheffen zijn in veel gevallen nodig om zo'n mannetje weg te krijgen. Na een paar uurtjes strand hielden we het voor gezien (we wilden natuurlijk niet onze eerste dag verbranden, hoe verstandig!) en gingen we het stadje verkennen. Tegen advies van het rasta mannetje in gingen we voor een wandeling in plaats van tuk tuk (driewieler). Deze wandeling verliep ontspannen totdat nadat ik enthousiast om me heen aan het kijken was om de goede afslag te nemen een stap verder zitten en met een been in een 75 cm diep gat belandde. Jullie zullen nu wel denken; echt iets voor Sanne. En om helemaal eerlijk te zijn ja ik was wel gewaarschuwd voor de vele gaten in de weg. Maar ik denk dat ik van deze waarschuwing toch meer op heb gestoken. Beide benen benen bloedde hevig, maar gelukkig voor mij was er een apotheek in de buurt. Werkelijk waar ze hebben daar wel met vijf man naar mijn wonden gekeken terwijl ze wat brabbelden in de voor mij nog steeds onbegrijpelijke taal die Singalees heet. Toen Mathijs en ik maar lang genoeg cleaning en desinfect bleven roepen, ging een van de vijf me voor naar een toilet met sproeier, terwijl een ander Mathijs watten verkocht .ip.v. verband. Binnen een uurtje was de klus zo goed en kwaad als het ging geklaard. Het ergste van het alles: de komende dagen geen zee voor mij. Uiteraard waren we heel blij dat ik niet slechter terecht was gekomen. Na ons avontuur werd het vrijwel meteen donker. Mathijs was geschokt, die had geen idee dat een zuid-oost Azie de zon rond 6:00 u al ondergaat. Het resultaat: te laat voor de vissersmarkt en de Nederlandse kerk en het Nederlandse ford wat nu fungeert als gevangenis bij maanlicht. En dan heb ik het ergste nog niet genoemd: verdwaald bij maanlicht. Wat we zochten was een leuk restaurantje om te eten, maar wat we tegenkwamen waren vechtende zwerfhonden, een drukke weg zonder voet of fietspaden waar het verkeer druk toeterend net langs je afscheurde, zwervers en nog meer gaten in de weg. In eerste instantie stond ik erop dat we een restaurantje zouden vinden, maar stiekem was ik ook wel blij toen Mathijs een tuk tuk aanhield. Dit was niet hoe hij het vieren van zijn verjaardag in gedachte had. En groot gelijk heeft hij natuurlijk. We lieten ons afzetten bij de beachstrip van Negombo waar tientallen leuke restaurantjes zaten. Daar aten we onze eerst curry en dronken we ons eerste Lion bier, waardoor Mathijs toch nog terugkijkt op zijn verjaardag als geslaagd en sowieso als eentje om nooit meer te vergeten!
-
20 Januari 2014 - 11:00
Suzan:
Hoi sanne en mathijs. Wat een leuk verslag!! Heel leuk om iets van jullie te horen. Ik droom weg bij jullie avonturen!! Hopelijk tot snel.. xxx Suzan -
20 Januari 2014 - 12:10
Yentl:
Lieve Sanne en Mathijs.. Haha wat een avonturen al de eerste 48 uur.. Dat belooft wat voor de rest van de verslagen.. We maakten ons (lees: Suzan, Ilse en ik) al zorgen omdat we nog niets van je hadden gehoord.. Geniet ervan en van elkaar!! ( haha jaja ik hou hem erin;))
Tot snel! Liefs xx -
20 Januari 2014 - 17:38
Sanne:
Lieve Sannie & Mathijs,
Wat n leuk eerste verhaal haha! Hoop dat het bij
dat ene been blijft en jullie de rest van
de reis geen ziekenhuisverhalen mee maken!
Ben benieuwd naar de rest van de verhalen!
Veel plezier en uitkijken he ;)
Xxx Sanne -
20 Januari 2014 - 17:55
Laurie:
Hey lieve Sanne en !athijs,
Wat leuk om jullie avonturen te lezen! Het klinkt goed en ik hoop dat de wonden op je benen snel genezen :)
Have fun! -
20 Januari 2014 - 22:37
Ellen:
Sanne fijn om dit zo allemaal te kunnen lezen. Gelukkig hebben jullie het vliegtuig nog gehaald. Hopelijk begrijp je nu waarom ik altijd op tijd wil inchecken en door de douane wil zijn. Dan begint het vakantiegevoel pas echt. Nu maar zo veel mogelijk genieten van de zon, natuur, cultuur, nieuwe mensen maar vooral ook van elkaar. Besef goed dat deze ervaringen samen uniek zijn. Wij hebben het vooral druk met werken, huishouden doen, eten koken en klagen over het vervelende weer. En Mathijs hier is het op dit moment nog eerder donker. Zorg wel dat je niet meer verdwaald en kijk uit voor alle gaten in de weg! Veel liefs en tot horens. -
21 Januari 2014 - 17:11
Bianca:
Leuk om jullie verhalen te lezen! Jullie hebben al heel wat avonturen beleefd, zo te lezen. Nog heel veel plezier en ik kijk uit naar jullie volgende verslag. Liefs, Bianca.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
